Vincent Peirani is een wereldwijd erkend fenomeen op de accordeon, op zijn nieuwe album op ACT bewandelt de Fransman nieuwe wegen met uitstapjes naar popmuziek zoals “This is the new shit” van Marilyn Manson en “Copy of a nine” van Nine Inch Nails. Muziek waar ik normaliter geen seconde over nadenk om naar te luisteren, maar Peirani weet er een dusdanige draai aan te geven dat het goed te beluisteren is en natuurlijk veel interessanter dan het origineel. Peirani is op dit album niet alleen te horen op accordeon maar ook op accordina, klarinet, keyboard, music box, glockenspiel en vocaal, Frederico Casagrande speelt gitaar en Ziv Ravitz is te horen op drums. Het Jokers Project is niet compleet nieuw, het ontstond een paar jaar geleden toen de Duitse radio zender NDR, Vincent Peirani uitnodigde om twee concerten te organiseren waarin hij carte blanche kreeg, hij koos voor het trio formaat voor de eerste keer, een bezetting met een lange historie in de jazz, maar typerend voor Peirani gebruikte hij de bezetting alleen maar om eraan te ontsnappen.

Zijn twee medemuzikanten Frederico Casagrande (gitaar) en Ziv Ravitz (drums en keyboards) hebben een wereld aan ervaring en kennis en interesse in rock- en elektronische muziek. Ravitz maakte de suggestie dat Vincent zou experimenteren met elektronische effecten op zijn accordeon en zo was de toon gezet. De groep gaf allereerst 30 concerten om de mogelijkheden te ontdekken en die af te stemmen. Toen het moment daar was om een album op te nemen besloot Vincent om de kaarten opnieuw te schudden met dezelfde muzikanten maar met een nieuwe start met een repertoire en geluid compleet anders dan tijdens de live optredens.

Het album opent met “This is the new shit” van de Amerikaanse metal mafkees Marilyn Manson, ik ben absoluut niet op de hoogte met het origineel, maar ik heb het opgezocht en de melodie is absoluut niet heftig in tegenstelling tot de walgelijke fascistoïde vormgeving van de video-clip, in de handen van Peirani is het nog steeds een stevig nummer, het blijft voor mij een groot vraagteken waarom hij dit nummer zo nodig moest opnemen, de videoclip verwijst alleszins naar het fascistische Duitsland van weleer, niet mijn keuze. “Salsa Fake” van Peirani bevalt al veel beter met vrolijk stemmende accordeon geluiden en fraai elektrisch gitaarspel, een uitermate swingend nummer. “River” is van een zangeres genaamd Bishop Briggs, ik heb het opgezocht en beluisterd en het hoort bij de doorsnee middelmatige shit muziek die je tegenwoordig voorgeschoteld krijgt op de radio.

Het ontgaat mij ten enenmale waarom een muzikant van de statuur van Peirani zich bedient van de muziek van zulke nonsens musici. Nog zoiets komen we tegen met “Copy of A” van Nine Inch Nails, een oninteressante bak elektronica die hier wel beter klinkt dan het origineel vooral door het stuwende slagwerk van Ravitz, maar echt genieten kan ik hier niet van. Gelukkig maken de nummers van Peirani en ook “Twilight” veel zo niet alles goed, heel fraai is “Ninna Nanna” , ondanks de malle titel een geweldig sfeervol nummer van Frédérico Alagna dat zo weggelopen kon zijn uit het oeuvre van Ennio Morricone. Ik hoop dat Peirani niet verder gaat met elektronische capriolen maar terugkeert naar zijn eerdere werk met uiterst sfeervolle klanken.

Jan van Leersum.